GŁASKANIE
Jest to technika polegająca na wykonywaniu rękoma masażysty ruchów posuwistych po tkance masowanej.
Głaskanie powierzchowne ma działanie uspokajające na układ nerwowy, obniża pobudliwość emocjonalną i sprzyja rozluźnieniu mięśni. Poprawia wazomotoryczną funkcję naczyń skórnych, stymuluje wymiany w skórze i podskórnej tkance łącznej;
Głaskanie głębokie przyspiesza krążenie krwi i chłonki, zmniejszając zastoje i obrzęki. Energiczne i rytmiczne ruchy pobudzają ośrodkowy układ nerwowy, przyspieszają krążenie krwi, pobudzają funkcje gruczołów potowych i łojowych w skórze. Tempo masażu 24-25 głaskań na minutę.
Lekkie głaskanie u chorych z niedowładami i porażeniami ośrodkowego pochodzenia obniża pobudliwość ruchowych komórek rdzenia kręgowego.
ROZCIERANIE
Ręce masażysty wykonują kolisto – posuwiste ruchy na tkance masowanej.
Rozcieranie powoduje utworzenie fałdu skórnego, po którym następuje rozciąganie i rozcieranie tkanek.
Technikę tą stosuje się głównie na okolice stawów, wolno, ale krótkotrwale na jednym i tym samym odcinku. Tempo 60–100 ruchów na minutę. Nie należy przy tej technice używać środków poślizgowych, w celu utrzymania ścisły kontakt ręki z tkanką masowaną.
Rozcieranie wzmaga kurczliwość mięśni i podwyższa ich napięcie. Temperatura masowanej tkanki może wzrosnąć o 5˚C. Uzyskujemy czynne przekrwienie w tkankach. Przy odpowiednim wykonywaniu rozcierania można obniżyć pobudliwość układu nerwowego i uzyskać działanie przeciwbólowe.
UGNIATANIE
Technika ta polega na wykonywaniu rękoma masażysty ruchów unoszenia, uciskania i wyciskania tkanki masowanej. Ugniatanie wykonuje się głównie na mięśniach. Istotne w tej technice jest, aby ręce miękko uchwyciły tkankę między kłąb a palec, i aby spełnić warunek bezbolesnego uniesienia i uciśnięcia tkanek. Ręce masażysty muszą płynnie przesuwać się po całym masowanym mięśniu. Tempo : 40-50 ruchów na minutę.
Pod wpływem ugniatania powstają podrażnienia proprioreceptanów pobudzających. W efekcie osiąga się regenerację funkcjonalną niewydolności mięśnia i stymulację wymiany tlenu i dwutlenku węgla.
OKLEPYWANIE
Polega na uderzaniu rękoma masażysty tkanek masowanych. Ruchy powinny być sprężyste, krótkie, bezbólowe;
oklepywanie „łyżeczkowe” – wykonuje się dłoniową powierzchnią ręki przy lekko zgiętych palcach tworząc wraz z kciukiem „łyżeczki”, tak aby powstała poduszka powietrzna między dłonią masażysty a tkanką;
oklepywanie „miotełka” wykonujemy brzegami bocznymi rozstawionych palców ręki, tak aby palce kolejno uderzały tkankę;
oklepywanie „siekające” wykonuje się brzegiem łokciowym ręki. Palce podczas uderzenia są zwarte lub lekko odwiedzione.
Siła uderzenia musi być równomiernie rozłożona na całej powierzchni ręki masującej. Częstotliwość ruchów : około 250-300 uderzeń na minutę lub wolno : 100-120 uderzeń na minutę.
Oklepywanie wykonuje się wzdłuż włókien mięśniowych i wzdłuż przebiegu nerwów obwodowych. Słabe oklepywanie wpływa na zwężenie naczyń krwionośnych, zwolnienie tętna, szybkie i dość silne rozszerza naczynia, podwyższa temperaturę tkanek i obniża czucie zakończeń nerwowych oraz wywołuje odruchowe skurcze mięśni podwyższając mięśniowe.
WSTRZĄSANIE
Technika ta polega na przekazywaniu tkankom za pomocą rąk masażysty drgań mechanicznych. Wykonuje się je na kończynach w celu obniżenia napięcia mięśniowego co prowadzi do rozluźnienia aparatu więzadłowego.
Wstrząsanie zmniejsza objawy spastyczne, wpływa stymulująco na gruczoły wydzielania wewnętrznego, aktywizuje obieg chłonki, poprawia krążenie obwodowe, zwiększa elastyczność więzadeł stawowych.
WIBRACJA
Za pomocą ręki lub aparatu wibracyjnego terapeuty przekazuje się drgania mechaniczne o małej amplitudzie i znacznej częstotliwości tkankom masowanym.
Wibracja punktowa obniża pobudliwość nerwową, działa przeciwbólowo, przyspiesza się tworzenie kostniny i wpływa na zmniejszenie się obrzęków.
1
