Trzeba przyznać, że zakres przypadłości leczonych za pomocą ozonoterapii jest niemały. Stosuje się ją przy chorobach przewlekłych, nowotworach, ale też jako metodę zwalczania wirusów, bakterii i grzybów. W czym tkwi sekret ozonoterapii i czy naprawdę jest skuteczna?
Właściwości ozonu
Zacznijmy od elementu, bez którego ozonoterapia byłaby niemożliwa, czyli od ozonu występującego w śladowych ilościach w powietrzu. Jest to tritlen i w przeciwieństwie do dużo popularniejszego dwutlenku (O2) łączy on trzy cząsteczki tlenu (O3).
Jego zastosowanie jest bardzo szerokie i nie ogranicza się jedynie do medycyny. Jako że jest jednym z najbardziej efektywnych dostępnych komercyjnie utleniaczy, sprawdza się przede wszystkim w branży spożywczej. Ozonowanie spożywcze (żywności) to częsty proces mający na celu utrzymanie produktów we właściwej czystości mikrobiologicznej. Napowietrzanie powietrzem wzbogaconym w śladowe ilości ozonu stosuje się też do wód głębinowych (źródlanych i mineralnych). W ten sposób z wód głębinowych usuwane są występujące w nich naturalnie nietrwałe związki manganu, żelaza oraz siarki, które nie są pożądane w wodzie ze względu na ich zapach czy wytrącanie się osadów. Napowietrzanie wody nie zmienia charakterystycznego składu mineralnego wody, dzięki czemu zachowują naturalną kompozycję i równowagę rozpuszczonych w niej minerałów.
Właściwości przeciwdrobnoustrojowe ozonu wykorzystywane są również w stomatologii zachowawczej podczas leczenia próchnicy i zakażeń miazgi zęba oraz do dezynfekcji błony śluzowej i kanałów korzeniowych. „W stomatologii używa się specjalistycznych generatorów ozonu dających możliwość zastosowania związku w pożądanym miejscu” – wyjaśnia w wywiadzie na temat zastosowań ozonu profesor Krzysztof Śmigielski, dyrektor Instytutu Surowców Naturalnych i Kosmetyków Politechniki Łódzkiej (czytaj całość na MedOnet).
Na czym polega ozonoterapia?
Właściwości ozonu znajdują wykorzystanie także w innych gałęziach medycyny oprócz stomatologii. Opracowano bowiem terapię polegającą na leczeniu mieszaniną tlenowo-ozonową. Zależnie od rodzaju choroby praktykuje się różne działania związane z ozonem. Można stosować go dożylnie lub zewnętrznie jako opatrunek, czy nawet „suchą” kąpiel.
Za pomocą ozonoterapii leczy się wiele schorzeń: grypę, SARS, choroby naczyniowe czy migreny. Ozonoterapia wzmacnia odporność, a także jest skuteczna w przypadku infekcji bakteryjnych, grzybiczych, wirusowych, zaburzeniach przewodu pokarmowego, chorobach rogówki oraz w stanach zapalnych i zwyrodnieniowych narządów ruchu.
Zalety ozonoterapii dożylnej
Tego rodzaju terapia przede wszystkim wzmacnia odporność, działając przy tym przeciwwirusowo oraz przeciwzapalnie. W wielu przypadkach ozonoterapia skutecznie zastępuje antybiotyki. W ten sposób można też poprawić stan osób cierpiących na cukrzycę czy raka, ponieważ ułatwia ona znoszenie chemio- i radioterapii. Ozonoterapia znacznie przyspiesza leczenie oraz rehabilitację. Może też być uzupełnieniem i wzmocnieniem tradycyjnych terapii. Dożylnie ozon wykorzystuje się również w leczeniu boreliozy, w celu oczyszczenia krwi i eliminacji bakterii z rodzaju Borrelia. Jednocześnie w efekcie w organizmie tworzone są najlepsze warunki do neutralizacji bakterii.
Ozonoterapia na skórze
Powszechnie znane jest też wykorzystanie ozonoterapii w kosmetologii i dermatologii. Ozonu używa się w celu pozbycia się cellulitu i lokalnych złogów tłuszczu, do odmładzania skóry twarzy i szyi oraz do leczenia trądziku. Efekty wykorzystania ozonoterapii stają się tym samym bardzo pożądane w salonach kosmetycznych. Dzięki zabiegom z ozonem skóra zyskuje bowiem elastyczność, sprężystość i wygląda młodziej. W przypadku chorób dermatologicznych właściwości ozonu sprawdzają się w leczeniu chociażby atopowego zapalenia skóry, egzemy, łuszczycy czy chorób grzybiczych. Nakładany na skórę preparat, czyli tzw. woda ozonowana, to mieszanina wody i ozonu w stężeniu od 0,05% do maksymalnie 5,0%.
Leczenie z zastosowaniem ozonu jest bezpieczne i nietoksyczne, pod warunkiem że prowadzone jest zgodnie z zaleceniami medycznymi, we właściwych stężeniach i czasach ekspozycji na związek.
